بیوگرافی اریک کلپتون
اریک کلپتون
اریک کلپتون در طول زندگی کاری خود تاریخ سبک‌های بلوز و راک را بازنویسی کرد و به تنها هنرمندی تبدیل شد که ۳ بار به تالار افتخارات راک راه یافته است. در ادامه با زندگینامه اریک کلپتون و مسیر موفقیت آشنا می‌شوید.
بیشتر بخوانید: مصاحبه اریک کلپتون درباره فستیوال کراس رودز
کلپتون در سال ۱۹۴۵ و در شهری به نام ریپلی در انگلستان به دنیا آمد. مادرش در سن کم او را رها کرد و به همین دلیل سرپرستی او را مادربزرگ و پدربزرگش به عهده گرفتند. اریک می‌گوید به دلیل سختی‌های کودکی و کنار آمدن با دوری از خانواده‌اش، در ۱۵ سالگی به گیتار روی آورد. او خیلی زود عضو گروهی به نام روستر شد و در سال ۱۹۶۳ در کلوب‌های لندن به همراه نوازندگانی از جمله کیت ریچاردز، به نوازندگی و جم پرداخت. در همان سال بود که اجرایی از گروه یارد بردز را دید و تصمیم گرفت به این گروه ملحق شود. یاردبردز تا آن زمان نیز گروه موفقی بود. هرچند خیلی زود سبک بلوز را رها کرد و به سبک محبوب‌تر پاپ سایکودلیک بپردازد.
این تغییر سبک، کلپتون را قانع کرد که از گروه جدا شود. او برای مدتی به کارهای دیگر (از جمله کارگری ساختمان) مشغول بود. تا اینکه جان مایال از او خواست به گروهش (بلوز بریکرز) بپیوندد. او در همین گروه، نوازندگی بلوز خود را تقویت کرد و تبدیل به چهره‌ی اصلی سبک بلوز در انگلستان شد. مایال همچنین برای نخستین بار کلپتون را به آواز خواندن تشویق کرد. او پس از ترک مایال به همراه جیمی پیج (لد زپلین) به اجرا پرداخت و سپس با همراهی جک بروس (نوازنده‌ی بیس) و جینجر بیکر (نوازنده‌ی درام) گروهی به نام Cream را راه‌اندازی کرد. در همین سال‌ها کلپتون به عنوان یک نوازنده‌ی برجسته مطرح شد. آهنگ‌های این گروه شامل تک‌نوازی‌های بلندی از کلپتون بود که اکثرا با گیتارهای گیبسون (لس پال و ۳۳۵) اجرا می‌شدند. کلپتون در اکثر طول اجرا نزدیک به اعضای بند و پشت به جمعیت به نوازندگی می‌پرداخت. او در این سال‌ها اجرای سولوی آهنگ While My Guitar Gently Weeps از گروه بیتلز و We’re Only in It for the Money از فرانک زاپا را نیز به عهده گرفت.
به دلیل مشکلات داخلی، Cream خیلی زود از هم پاشید. هرچند سبک نوازندگی و دیدگاه آن‌ها به موسیقی، الهام‌بخش بسیاری از گروه‌های راک پس از آن‌ها بود. بعد از جدایی از گروه، کلپتون به نیویورک رفت و به عنوان نوازنده‌ی مهمان در بسیاری از گروه‌های موسیقی حاضر شد. هرچند خیلی زود نخستین آلبوم شخصی خود (به نام «اریک کلپتون») را به بازار عرضه کرد. در این آلبوم او ترانه‌ی مشهور After Midnight (از جی جی کیل) را اجرا کرد و به رتبه‌ی ۱۸ جدول موسیقی آمریکا رسید. این آلبوم همچنین برای نخستین بار کلپتون را به عنوان یک خواننده مطرح کرد.
یکی از کاورهای آلبوم لیلا از Derek and The Dominos
در همین سال، کلپتون عاشق همسر بهترین دوست خود، جرج هریسون، از گروه بیتلز شد. او برخی از بهترین آثار خود از جمله لیلا (Layla) را برای پتی بوید (همسر هریسون) نوشت و همزمان گروهی به نام Derek and The Dominos را آغاز کرد. تنها آلبوم این گروه لیلا نام دارد که در کنار این آهنگ، شامل چندین کاور از آهنگ‌های استاندارد بلوز است. در این آلبوم گیتاریست اسطوره‌ای، دوین المن، نیز در بسیاری از ترک‌ها نوازندگی می‌کند. کلپتون در سال ۱۹۷۹ با بوید ازدواج کرد و در سال ۱۹۸۹ از او جدا شد. او همچنین در سال‌های حضور در Derek and The Dominos با اعتیاد به الکل و مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کرد و همین مشکلات باعث شد که اعضای گروه از هم جدا شوند.
اعتیاد و افسردگی، کلپتون را برای ۲ سال خانه نشین کرد. در نهایت پیت تاونزند (نوزانده‌ی The Who) با برگزاری کنسرتی او را راضی به برگشت به موسیقی کرد. این کنسرت و آلبوم بعدی کلپتون (461 Ocean Boulevard) با استقبال بی‌نظیری روبرو شدند. اریک نیز در سال ۱۹۷۴ اعتیاد به مواد مخدر را ترک کرد.
از آن سال تا پایان ۱۹۸۵، کلپتون آلبوم‌های بسیار موفقی از جمله Slowhand و Backless را منتشر کرد. او در این سال‌ها از سبک بلوز فاصله گرفت و موفق شد آهنگ‌های راک خود را به رتبه‌های بالای جدول موسیقی آمریکا و بریتانیا برساند. پس از جدایی از همسرش در سال ۸۵، برای ترک اعتیاد به الکل (که حالا جای مواد مخدر را گرفته بود) به یک مرکز توانبخشی رفت. او سال بعد با هنرپیشه‌ی ایتالیایی، لوری دل‌سانتو، ازدواج کرد و حاصل این ازدواج پسری به نام کانِر بود.
کلپتون بخش زیادی از اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی را به اجرای کنسرت پرداخت و آلبوم مشهور ۲۴ شب را از اجراهای زنده‌ی خود در رویال آلبرت هال لندن منتشر کرد. در این آلبوم نوازندگان بزرگی از جمله بادی گای، جیمی وان و فیل کالینز او را همراهی می‌کنند. هرچند در همین سال‌ها بود که زندگی، روی سخت خود را به کلپتون نشان داد. در سال ۱۹۹۰ دوست اریک و نوازنده‌ی بزرگ گیتار، استیوی ری وان و دو نفر از اعضای گروه کلپتون در راه برگشت از کنسرت او دچار سانحه‌ی هوایی شدند و جان خود را از دست دادند. سال بعد کانر (پسر او)، در چهار سالگی از ساختمانی ۵۰ طبقه سقوط کرد و در اثر این حادثه از دنیا رفت. کلپتون به مصرف الکل برگشت و مدتی از صحنه دور بود.
اریک کلپتون درحال اجرا در مجموعه‌ی Unplugged
پس از مدتی پیشنهاد ساخت موسیقی فیلم راش (۱۹۹۱) به اریک پیشنهاد شد و او ترانه‌ی Tears in Heaven را که برای پسر خود نوشته بود، در قالب همین فیلم منتشر کرد. سپس در شبکه‌ی MTV کنسرت Unplugged خود را اجرا کرد که برنده‌ی ۶ جایزه‌ی گرمی (از جمله آلبوم سال، آهنگ سال و اجرای سال) شد. او در سال ۱۹۹۴ آلبوم From the Cradle را منتشر کرد که تبدیل به پرفروش‌ترین آلبوم بلوز در تاریخ این سبک شد.
کلپتون اواخر دهه‌ی ۹۰ و سال‌های پس از آن را به انتشار آلبوم‌های مختلف از جمله آلبومی برای ادای احترام به رابرت جانسون (اسطوره‌ی بلوز) و بی بی کینگ (با همراهی خود او) منتشر کرد. او همچنین در سال ۹۶ آهنگی به نام Change the World را با همکاری تهیه‌کننده‌ی مشهور، کنی ادموندز، منتشر کرد که در قالب موسیقی فیلم Phenomenon (با بازی جان تراولتا) منتشر شد.
اریک کلپتون در سال ۲۰۰۷ کتاب زندگی‌نامه‌ی خود را منتشر کرد و به همین دلیل یک خبرنگار کانادایی به دنبال یافتن پدر او رفت. کلپتون آهنگ My Father’s Eyes را برای پدرش خوانده بود. مشخص شد که پدر کلپتون، ادوارد والتر فرایر، یک سرباز کانادایی بوده که پس از جنگ جهانی خانواده‌ی اریک را ترک کرده است. او همچنین نوازنده‌ی پیانو و ساکسیفون بود و چندبار ازدواج کرد. پدر اریک در سال ۱۹۸۵ و بدون اطلاع از توانایی‌های پسر خود از دنیا رفته بود.
کلپتون در مصاحبه‌ای در حاشیه‌ی مستند جدید خود، گفته است: «مطمئن نیستم چگونه از دهه‌ی ۷۰ میلادی زنده بیرون آمدم. به هر نحوی از جهنم بیرون آمدم و یک فرصت دیگر پیدا کردم. حالا در کنار خانواده‌ام هستم و به اندازه‌ی همان سال‌ها از نواختن گیتار لذت می‌برم.»
منبع: Rolling Stone